In Pablo Larrazabal kreeg het KLM Open vorig jaar niet alleen een flamboyante winnaar; hij voegde ook een mooi hoofdstuk toe aan de toch al rijke Spaanse connectie met een van de oudste golftoernooien van Europa. Maar dat hij nog leeft, is misschien wel zijn grootste triomf. Larrazabal komt dit naar Amsterdam om zijn titel te verdedigen.
Het was een van de eerste opmerkingen die Larrazabal vorig jaar op Bernbardus Golf maakte na het slaan van de laatste putt die hem de trofee opleverde. Hij zei oprecht vereerd te zijn dat zijn naam nu op de beker in de nabijheid van grootse landgenoten als Ramòn Sota, Seve Ballesteros, José Maria Olazábal, Miguel Angèl Jiménez en Sergio Garcia stond gegraveerd.
Barcelona
Larrazabal was de achtste Spaanse winnaar – Sota (2) en Ballesteros (3) wonnen meerdere keren – van het KLM Open en van die acht allesbehalve de saaiste.
De Spanjaard werd op 15 mei 1983 geboren in Barcelona, waar hij opgroeide en als tiener op school bevriend raakte met Andrés Iniesta, die het schopte tot een beroemde en een van de betere voetballers bij Barcelona. Dat Larrazabal fan is van Barcelona zal niemand dan ook verbazen.
“Sinds Andres Spanje verliet om in Japan te gaan voetballen, hebben we wat minder contact, maar er ligt de afspraak dat we allebei na onze carrière lekker vaak samen gaan golfen.”
Caddie
Het talent voor golf kreeg Larrazabal mee van zijn ouders. Zowel vader Gustavo, afkomstig uit Venezuela, als zijn Spaanse moeder Elena waren topamateurs, die elkaar ontmoetten op een WK voor amateurs in Caracas.
Pablo’s oudere broer Alejandro (Alex) kon er ook wat van. Hij won in 2002 het Brits Open voor amateurs en mocht daardoor onder meer in 2003 The Masters spelen. Voor dat toernooi vroeg hij Pablo als caddie.
Op Augusta National keek Pablo zijn ogen uit. “Alex speelde oefenronden met Jack Nicklaus en Gary Player en de eerste twee ronden met Fred Couples. Die week staat zeker in mijn top 5 beste golfervaringen.”
Viskwekerij
Zelf speelde Larrazabal nog nooit The Masters, de enige major die nog niet kon afvinken. Hij combineerde studie en golf in Amerika. Het eerste was geen succes, het tweede ging een stuk beter.
Zo goed dat hij naar Spanje terugkeerde en zijn vader vertelde dat hij tourpro ging worden. Maar vader Gustavo wilde dat zijn zoon eerste leerde wat werken was. “Hij zei dat ik me gelukkig mocht prijzen met het talent dat ik had, maar eerst maar eens moest ervaren dat er veel mensen zijn die hard voor hun geld moeten werken.”
Pablo kreeg in 2002 een baantje op de viskwekerij van zijn vader in Noord-Spanje. Vijf dagen in de week ging om 05.30 uur de wekker. Zeven uur werken en na de lunch mocht
hij naar de golfbaan om te oefenen. ’s Avonds volgde hij autorijlessen. “Ik verdiende weinig want mijn vader liet me bijna overal voor betalen. Niet voor het bed in zijn huis, maar wel onder meer voor het eten.”
Frans Open
Na zeven maanden, waarin Pablo zijn latere echtgenote Gala ontmoette, zat zijn tijd erop en ging hij met instemming van zijn vader vol voor golf.
In 2008 won Larrazabal zijn eerste toernooi op de DP World Tour, het Frans Open. Hij had zich notabene via een kwalificatietoernooi in het deelnemersveld gespeeld, nadat hij drie dagen met hoge koorts op bed had gelegen. “Ik had toen zelfs nog geen ranking op de wereldranglijst. Niemand kende me. Die overwinning was voor velen en mijzelf een verrassing.”
Uit vreugde sprong Larrazabal op Le Golf National in een van de vijvers, niet wetende dat er rotsen in het water lagen. Hij kwam er later achter dat hij het gesteente had geschampt en van geluk mocht spreken dat hij er met schaafwonden vanaf was gekomen. Een jaar later brak een onwetende winnaar Thomas Levet bij eenzelfde watersprong zijn been.
Bijenaanval
Het duurde drie jaar voordat een tweede tourzege volgde, maar ook dat was er een met schitterend verhaal. Hij versloeg in het BMW International zijn landgenoot en idool Sergio Garcia in een play-off, een week nadat Pablo zijn opa had verloren.
In 2014 ontsnapte Larrazabal volgens eigen zeggen tijdens een golftoernooi in Maleisië aan de dood, toen hij werd aangevallen door een zwerm agressieve bijen. “Was ik allergisch geweest voor bijensteken, zoals veel mensen, dan had ik het zeker niet overleefd. Had ik 200 steken opgelopen in plaats van de 25 die ik nu kreeg, dan waarschijnlijk ook. Omdat een caddie van een andere speler me toeriep dat ik in het water moest springen, nadat ik al enige tijd wanhopig aan het rondrennen was, ben ik erger bespaard gebleven.”
Tweede jeugd
De arts gaf hem in de baan een injectie en diende hem adrenaline toe. Hij maakte vervolgens nog drie birdies om de cut te halen en eindigde twee dagen later in de top-10. “Nu kunnen we er om lachen, maar toen heeft het me jaren pijn gedaan als mensen daar grapjes over maakten. Ik had serieus daar dood kunnen gaan.”
Inmiddels staat de teller op negen tourzeges. De Spanjaard is net de veertig gepasseerd, maar als er iemand met passie en Spaanse furie aan zijn tweede jeugd is begonnen, dan is het wel Pablo Larrazabal.
