Dag drie van het Dutch Open was geen genoegen voor de twee overgebleven Nederlandse spelers. Lars van Meijel kwam van de baan en antwoordde op de vraag of hij nog zin had in morgen: nee. Joost Luiten was hard voor zichzelf. “Ik schaamde me op de baan voor mijn spel.”
Om maar direct met de harde cijfers te beginnen: Lars van Meijel speelde Bernardus vandaag in +5 en duikelde naar de 51ste plek. Joost Luiten maakte een ‘79’ (+7) en zakte nog dieper: 58ste plaats.
Een van de twee ontvangt morgen de Gerard de Wit-medaille, de prijs voor de beste Nederlander in het toernooi, maar zeker is dat de ‘winnaar’ die met een zuur gezicht zal aanpakken.
Van Meijel
“Ik weet niet waar het aan lag, maar niets lukte”, sipte Van Meijel. “Het was het net niet en dan eindigden zelfs de slagen die je denkt nog goed te slaan, op slechte plekken door extra pech. Deze baan is vanaf de tee niet heel moeilijk. Het gaat om je tweede slag. Maar te vaak ging het dus al eerder mis.”
Nee, zin in morgen had Van Meijel vijf minuten na zijn ronde niet. “Maar dat gevoel is straks echt wel anders. Ik wil het toernooi morgen goed afsluiten, want elke goede ronde in een seizoen is er één.”
Luiten
Luiten gebruikte nog grotere woorden voor – in zijn ogen – wanprestatie. “Schaamte, frustratie, woede, cynisme. Het liefst was ik na 9 holes van de baan gelopen. Dit was een dag waarop ik in de ronde al snel dacht: waarom ben je gaan golfen en niet gaan studeren.”
Het deed hem pijn, zei hij onomwonden. “Het leek wel alsof ik vandaag voor het eerst golfte. Natuurlijk weet ik dat ik aan veranderingen werk en dat het nog niet volmaakt is, maar het verschil was vandaag te groot. Donderdag was voor mij echt wel het bewijs dat ik de goede weg ben ingeslagen, maar ik heb nog geen B-spel voor wanneer het niet lekker gaat. Dit is een flinke dreun.”
